2 juli 1994
Mijn vader — hij is dood. Eerder zou dat voor mij niets hebben uitgemaakt. Zes jaar lang heb ik hem niet gezien of gesproken, nooit wou ik meer iets met hem te maken hebben. Maar nu, nu had ik nog met hem willen praten. Ik belde hem, vijf dagen geleden. Het was een kort telefoontje. We maakten een afspraak voor een gesprek, volgende week. Nu zit ik naast zijn kist. Hij geeft geen antwoord meer op mijn vragen.
De dominee spreekt. “Er was een geheim in zijn leven en hij heeft om vergeving gevraagd.” Ik vraag het aan de dominee: heeft mijn vader hem verteld dat hij mij heeft misbruikt? “Nee, dat heeft hij niet verteld. Hij was erg bang en zei weinig. Hij heeft maar vier dingen gezegd: dat er een geheim in zijn leven is, dat hij vreselijke dingen heeft gedaan, dat hij erg schuldig is en dat hij vergeving nodig heeft.”
Waarom heeft mijn vader geen boodschap voor mij achtergelaten? Als hij had gewild, had hij mij zo nog kunnen helpen. Als hij zijn geheim had uitgesproken, als hij had verteld wat hij met mij heeft gedaan, dat had mij geholpen. Als hij zijn excuses had aangeboden. Als hij in ieder geval mijn naam had genoemd — maar zelfs in de vage bewoordingen van “vreselijke dingen” heeft hij het niet opgebracht om te erkennen dat hij vreselijke dingen met MIJ heeft gedaan. Zelfs dat heeft hij niet voor mij gedaan.
Ik blijf met lege handen staan — bang, wanhopig en aan het eind van mijn Latijn. Ik weet niet hoe ik verder moet met de hele en halve herinneringen die ik heb, de fragmenten en flarden. Ik heb informatie nodig van iemand die erbij is geweest — en mijn vader is, behalve ikzelf, de enige die erbij is geweest. Hij is dood en heeft zijn en mijn verhaal meegenomen in zijn graf. Hoe moet ik de ontbrekende puzzelstukjes van mijn leven vinden, of de stukjes die ik heb op de juiste manier in elkaar passen? Ik weet het niet.
Ik weet alleen dat het moet, ik moet weten hoe de puzzel eruitziet. Ik moet de waarheid weten. Ik wil leven, en ik heb de waarheid nodig om te kunnen leven.
Waarom ben ik niet eerder met mijn vader gaan praten? Waarom heb ik gewacht tot ik eenendertig was? Waarom heb ik gewacht tot het te laat was?
Hoor mij zwijgen 
13-2-13 om 16.40
Beste Janneke, ik ben diep onder de indruk geraakt van je verhaal. Dank je wel voor je openheid en dat je dit hebt willen delen. De onkunde en onwetendheid van veel therapeuten met hun niet werkende therapieën, waar jouw verhaal een duidelijk voorbeeld van is, heeft mij de ogen geopend. Ik vind het een aanrader om (eerst) aan zelftherapie en zelfonderzoek te doen om zo uit die kennelijk onvermijdelijke overdracht en tegenoverdracht te blijven die ons steeds maar weer aan het lijden brengt en houdt. Nogmaals dank je wel en heel veel sterkte met de vreselijke ziekte die jou getroffen heeft. Wat er ook gebeurt, je laat jouw verhaal achter ter ondersteuning van velen dat weet ik zeker. Met vriendelijke groeten, Esther.